Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Κυρατσούλες...

του Θ.Νιάρχου, ποιητή & συνεκδότη του περιοδικού «Η Λέξη».
Μιλώντας την περασμένη εβδομάδα για την περιλάλητη κρίση, σε συνδυασμό με τους πολιτικούς που καταγγέλλονται για τα γνωστά οικονομικά σκάνδαλα, καταλήγαμε σ' αυτό το είδος της κοινωνικής μελαγχολίας που δημιουργείται όταν μια μορφή ζωής (όπως, αίφνης, η πολιτική), στην πιο εκφυλισμένη της μάλιστα μορφή, διαγράφει τον ορίζοντα πανταχόθεν αποκλεισμένο και σκοτεινό. Υποσχεθήκαμε να συνεχίσουμε γιατί το θέμα είναι τεράστιο αλλά, προπαντός, για να υπογραμμίσουμε μια «λεπτομέρεια» που μας διαφεύγει συνεχώς. Ανθρωποι όπως οι πολιτικοί αλλά και γενικότερα, που δεν τους πτοεί το γεγονός πως όταν «αποκαλυφθούν» θα ταπεινωθούν και θα εξευτελιστούν, δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να πράξουν οτιδήποτε την ώρα που κανείς δεν τους υποψιάζεται. Ανθρωποι που λογαριάζουν την ταπείνωση και τον εξευτελισμό ως προϋπόθεση της «δουλειάς» τους ή ακόμη χειρότερο πως θα κατορθώσουν να «διασκεδάσουν» τις καταγγελίες, όταν οι τελευταίες πραγματοποιηθούν, έστω κι αν η εξαγορά και η μίζα ήταν άγνωστες ακόμη και ως λέξεις θα τις προκαλούσαν να συμβούν.

Αν η συμφορά μιας αντίστοιχης συμπεριφοράς περιοριζόταν στον «στενό» κοινωνικό χώρο μιας οποιασδήποτε χώρας θα ήταν δυνατό να μιλάμε για ένα ενδημικό σύμπτωμα ή έστω μιαν ενδημική γάγγραινα. Συμπεραίνεις όμως την ύπαρξη μιας νοοτροπίας που μεταβάλλει την πασίγνωστη ρήση πως «το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι» σε μιαν εφιαλτική πραγματικότητα. Μέσα σ' έναν κόσμο που χάνεται με οικολογικές καταστροφές, με τοπικές ή ευρύτερες συρράξεις, με μειονότητες που καθιστούν τη ζωή σε μιαν από Θεού κατάρα, οι πολιτικοί φροντίζουν τα του οίκου τους σαν να είναι οι μόνοι που θα άξιζε να επιζήσουν από μια καθολική εξαφάνιση. Εχουν μεταβάλει σε ύψιστη αξία την προσωπική τους επιβίωση (και μάλιστα πολυτελή), ως ανταμοιβή φαίνεται για τον εξευτελισμό που έχουν προκαλέσει στις έννοιες της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και του «σοσιαλισμού». Οπως ακριβώς οι μικροαστές κυρατσούλες της λαϊκής γειτονιάς που, αφού ντυθούνε κι αρωματιστούνε, ό,τι και να συμβαίνει στο διπλανό τους σπίτι, οι ίδιες, με τον σύζυγο, τη φίλη ή τον εραστή θ' απολαύσουν την προγραμματισμένη τους διασκέδαση.

Καμιά ρωγμή και κανένα ρήγμα ώστε να περάσει μέσα τους η βουή και η αντάρα του κόσμου που στοιχειώνανε, υποτίθεται, τον ύπνο τους. Ωστόσο, αν έχουν αλλάξει κατά κάτι οι καιροί, χωρίς βέβαια να το έχουν προκαλέσει οι πολιτικοί, είναι κυρίως κατά τούτο: πως οτιδήποτε το γνωρίζουν μόνον οι ίδιοι την ώρα που συμβαίνει (συνωμοσία ή κλεψιά), κάποια στιγμή θα το συζητάει στα σπίτια, στις καφετέριες, στα πηγαδάκια ο κόσμος όλος. Κανείς δεν μπορεί πια να κρυφτεί επ' άπειρον. Με το να έχει δικτυωθεί όλος ο κόσμος (άσχετο αν είναι καλό ή κακό) μ' έναν τρόπο που μεταβάλλει την αποκάλυψη και την καταγγελία σε πρώτη ύλη του, δεν μπορεί κανείς να εξαιρεθεί του «κλίματος» αυτού. Μπορεί να μαθαίνουμε αμέσως τι κάνανε ο Γουόρχολ και ο Μάικλ Τζάκσον, αλλά έστω με καθυστέρηση θα πληροφορηθούμε τι ανταλλάξανε μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου δύο αξιωματούχοι της πολιτικής ζωής. Με τον πλέον έμπιστό του, χωρίς κοριούς, να συζητάει ένας πρωθυπουργός σ' ένα απόμερο κρησφύγετο θα 'ρθει η στιγμή που η συνομιλία τους θα 'χει γίνει μπάλα σε μια γειτονική αλάνα.

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο έχει απολείψει στον σημερινό κόσμο η προοπτική της επανάστασης: επειδή η επανάσταση για να υπάρξει και να φτουρήσει χρειάζονται δυσκολίες και εμπόδια, που η «άπλετη» επικοινωνία, φαινομενικά έστω, τα εξαφανίζει.

Αλλά και γιατί τα μέσα επικοινωνίας έχουν μεταβάλει τον διασυρμό και τον εξευτελισμό, που θα έπρεπε η προοπτική τους να τρομοκρατεί, σε κάτι σαν εύσημο που είναι αναπόφευκτο να υπάρξει όταν κάποιος γίνεται δημόσιο πρόσωπο.

ΠΗΓΗ:εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 18-6-2010

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Ο ΝΕΟΣ ΔΗΜΟΣ ενός πολυσυλλεκτικού ψηφοδελτίου

Γράφει ο Νασιόπουλος Αποστόλης

Ζούμε σε μια εποχή κοσμογονικών αλλαγών και ανακατατάξεων, σ’ έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει και αλλοτριώνεται. Σ’ έναν κόσμο που το «εμείς» και η «κοινωνία» αντικαταστάθηκε από το «εγώ» και το «κέρδος». Η νέα δομή συγκρότησης του κράτους είναι μπροστά μας. Μετά τον «Καποδίστρια», ο «Καλλικράτης». Η μορφή της Κοινότητας, των μικρών Δήμων, της Νομαρχίας, μένει στο παρελθόν. Νέοι μεγάλοι Δήμοι και Περιφέρειες είναι το μέλλον. Εύκολα ενώνουμε πόλεις και χωριά, δύσκολα όμως ενώνουμε ανθρώπους.

Σήμερα είναι ανάγκη επιτακτική η σύνδεση των ανθρώπων, η μη διατάραξη του κοινωνικού ιστού, η αλληλεγγύη, η επαφή και η επικοινωνία των ανθρώπων. Στην πορεία των χρόνων το Ελληνικό Έθνος επέζησε, γιατί διατήρησε αυτές τις αρχές και πολύ περισσότερο τα πολιτισμικά του χαρακτηριστικά.
Στην περιοχή μας δύο άνισοι Δήμοι (Γρεβενών, Δεσκάτης) ο μεγαλύτερος και ο μικρότερος ίσως στην Ελλάδα, δείχνουν καθαρά τις διαθέσεις αυτών που ευαγγελίζονται πως έτσι θα μπορέσει να λειτουργήσει ο «Καλλικράτης».

Κάθε αρχή και δύσκολη. Δύο Δήμοι με διαφορετικές ταχύτητες, ο ένας με πληθυσμό 30.000 περίπου ανθρώπων και ο άλλος με 10.000 περίπου που λίγο-πολύ έχουν τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες αγωνίες για το αύριο, δύο Δήμοι όμως με τεράστια δυναμική και μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης αναλογικά του μεγέθους τους. Δεν είναι ώρα να επιρρίψουμε ευθύνες για το ποιος ήθελε η όχι, ποιον βόλευε η όχι, αυτή η κατανομή των Δήμων. Μεταξύ μας όλοι γνωρίζουμε. Τώρα πια πρέπει όλοι μαζί να παραμερίσουμε το «εγώ» και να λειτουργήσουμε συλλογικά για το καλό αυτού του τόπου για να μπορέσει ο νέος Δήμος να είναι Βιώσιμος με δυνατότητες ανάπτυξης, και να μην απορροφηθεί από έναν μελλοντικό «Καλλικράτη» ίσως «Ικτίνο».

Δεν παραβλέπω το ρόλο και την ιστορία των πολιτικών κομμάτων στην πολιτική διαδρομή αυτού του τόπου. Είναι ίσως η πρώτη φορά που πιστεύω ότι για να πετύχει αυτός ο σχεδιασμός του «Καλλικράτη» πρέπει να επιλεγούν οι δυνατόν ικανότεροι, ανεξάρτητα από κόμματα, για να ολοκληρώσουν την ενοποίηση των δυο Δήμων και να μπουν γερά τα θεμέλια ενός υγιούς και εύρωστου οικονομικά Δήμου.

Η χρονική συγκυρία δεν είναι καλή. Βρισκόμαστε στη δίνη της οικονομικής κρίσης. Στον κρατικό προϋπολογισμό δεν υπάρχουν δημόσιες επενδύσεις για έργα στην περιφέρεια. Το Δ΄ Κ.Π.Σ. και το ΕΣΠΑ 2007-2013 έχουν σχεδόν κατανεμηθεί ή είναι προς το τέλος τους.

Πιθανά χρέη του νέου Δήμου είναι ορατά. Σύμφωνα με τον Καλλικράτη οι χρεωμένοι Δήμοι μπαίνουν σε επιτήρηση. Ουαί και αλλοίμονο όμως αν επικρατήσει κι εδώ η αντίληψη ότι για να ξεχρεωθούν οι Δήμοι και να είναι βιώσιμοι πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν. «ΔΗΜΟΣ» και «ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ» σημαίνει πάνω απ’ όλα κοινωνία αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Σημαίνει φροντίδα για τους αδύναμους και αίσθημα εμπιστοσύνης και ελπίδας για το σήμερα και το αύριο.

Δεν ξέρω αν μέχρι τις επόμενες δημοτικές εκλογές του 2014 προλάβουμε να εντάξουμε κάποια έργα στα Ευρωπαϊκά Προγράμματα. Αυτό που είναι σίγουρο όμως είναι ότι δεν πρέπει να μετακυλήσουμε στους δημότες μας την κάλυψη πιθανών ελλειμμάτων του Δήμου.

Γνωρίζουμε όλοι καλά τα προβλήματα της περιοχής και τις δυνατότητες που έχει. Και επειδή, όπως προανέφερα, σ’ αυτή τη φάση πρέπει να συγκροτήσουμε ψηφοδέλτιο πολυσυλλεκτικό, σεβόμενος πάντα την ιστορία των κομμάτων, δεν πρέπει να μπούμε στη διαδικασία της κομματικής αξιολόγησης, αφήνοντας τις τοπικές ηγεσίες των κομμάτων να δώσουν σ’ οποιονδήποτε θελήσει χρίσμα κομματικό.

Πιστεύω ακράδαντα ότι στην παρούσα τουλάχιστον χρονική συγκυρία οι πολίτες θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν αυτούς που θα τους εμπνεύσουν εμπιστοσύνη μέσα από όλο το πολιτικό φάσμα των τοπικών κοινωνιών και όχι με κομματικά κριτήρια. Ενδεχομένως να κάνω λάθος. Ίσως είμαι αιθεροβάμων, αλλά όπως έγραψε κι ο ποιητής:

«Στο μετερίζι της ανθρωπιάς και στης τιμής το χρέος, εκεί θα στέκω να πατώ κι ας είμαι ο τελευταίος».

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Ο καλός καταναλωτής


Ή διαφορετικά, όπως διατυμπανίζει και η διαφήμιση ( σε μια συχνότητα υψηλή που τρυπάει το κρανίο )
"θα είμαι καλό παιδί , άριστος μαθητής, ΑΡΚΕΙ ...........

Πηγη:giouliblog.blogspot.com

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ

"Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή. Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας".

Μετάφραση από Ιταλική δημοσίευση : Βασίλη Χατζηγιάννη
Πηγή: http://zouri1.wordpress.com/

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ


«Η δυσκολία για τον καθένα μας είναι η εξομολόγηση, ενώ Θα ‘πρεπε να ‘ναι η πράξη»
Ο άνθρωπος από ντροπή και δειλία κρατάει μυστικές και δεν ανακοινώνει πράξεις που επισύρουν την κοινωνική κατακραυγή, ίσως και τη νόμιμη τιμωρία. Ντρέπεται και φοβάται να εξομολογηθεί σφάλματα και παρεκτροπές του που στηλιτεύει σε άλλους ανθρώπους. Αν και η πράξη είναι χειρότερη, δίνει μεγαλύτερη σημασία στην ομολογία της. Ο άνθρωπος, όμως, Θα έπρεπε να έχει περισσότερους ενδοιασμούς, όταν από εσωτερική παρόρμηση, από ιδιοτέλεια, από απερισκεψία, από κακή εκτίμηση των συνεπειών της προβαίνει σε μια ανεπίτρεπτη ενέργεια παρά όταν πρέπει να την ομολογήσει. Αν έπρεπε να εξομολογείται κάθε του πράξη και να απολογείται γι’ αυτή, τότε και πολλά σφάλματα Θα απέφευγε και πιο ήσυχη Θα είχε τη συνείδησή του για την ειλικρινή μεταμέλειά του και πιο έντιμος και αξιόπιστος Θα ήταν.
Ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι ένα σύνολο εμφύτων και επίκτητων δυνατοτή¬των, που με άμεσο ή έμμεσο τρόπο επενεργούν στη ρύθμιση της συμπεριφοράς του. Με την «εξομολόγηση», την ομολογία δηλαδή, της κακής και ανάρμοστης ή ανήθικης συμπεριφοράς, ο άνθρωπος αποκτά αυτοσυνείδηση και γνωρίζει, όσο είναι δυνατόν, τις θετικές και αρνητικές πλευρές του χαρακτήρα του. Εντοπίζει και περιορίζει τις πα¬ράλογες επιθυμίες και ορμές και προσπαθεί, είτε να τις διοχετεύσει σε θετικές ενέρ¬γειες, είτε να τις αμβλύνει και να τις κατασιγάσει.
Ωστόσο, το πιο συνηθισμένο είναι να πράττει άσχημα και έπειτα, να μην έχει το θάρρος της «εξομολόγησης» και της αυτοκριτικής. Η δυσκολία αυτή, στην αυτοκριτική, θα ήταν «ευχής έργον» αν υπήρχε και κατά τη διάρκεια «της πράξης». Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο άνθρωπος οφείλει να ασκηθεί αρκετά ακόμα, στον αυτοέλεγχο και στο θάρρος της ανάληψης ευθυνών για τις παράνομες πράξεις, γιατί διαφορετικά θα μείνει έρμαιος των αδυναμιών, των παρορμήσεων και της συνήθειας.

Η υποχώρηση των γενναίων

Ποιος μπορεί να συστήσει ηρεμία και σύνεση σε κάποιον που έχει ήδη μπει στο ηλεκτρικό πεδίο ενός καβγά; Ο άλλος, τουλάχιστον, ας κρατηθεί ώριμος και ας μη θεωρήσει προσωπικά όσα του λέει την ώρα της βίαιης οργής του ο θυμωμένος. Τα λόγια του θυμού και του καβγά δεν πρέπει να τα πιστεύουμε. Ακόμη κι αν έχουν μια δόση αλήθειας, η υπερβολή που γίνεται τα αλλοιώνει. Δε μας θίγει ένας εξαγριωμένος, δε χρειά¬ζεται να του απαντήσουμε για να δείξουμε την παλικα¬ριά μας, για να υπερασπιστούμε την περηφάνια μας. Είναι παλικαριά και περηφάνια η ψυχραιμία, η εγκρά¬τεια, η ταπείνωση. Αυτά είναι τα δύσκολα αλλά και τα αποδοτικά. Λίγοι έχουν τέτοιες αρετές και, ιδίως, τέτοιες μεγάλες δυνάμεις, τόσο θάρρος. Ο άλλος, όταν εξαγριώνεται, περισσότερο εναντίον του εαυτού του εξαγριώνεται. Εναντίον ενός εαυτού που δεν εμπιστεύε¬ται, που δε θαυμάζει, που σιχαίνεται, που αισθάνεται ενοχές, που έχει μαζέψει προσβολές και περιφρόνηση, που... που... Ας τον πονέσουμε. Αυτό είναι άθλος: η υποχώρηση. Μόνο οι αληθινά ανδρείοι μπορούν να οπι-σθοχωρούν. Οι αληθινά ασφαλείς με τον εαυτό τους ή, σωστότερα, για ένα «πιστεύω», που αξίζει περισσότερο κι απ' τον εαυτό τους. Να υποχωρήσουμε εννοώ την ώρα του πυρετού. Ο διάλογος, η προσπάθεια της συνεν¬νόησης, η τοποθέτηση μας ή ένα αναγκαίο αντίο, όταν το χάσμα της διαφωνίας είναι αγεφύρωτο, ας έλθουν πολύ μετά, τότε που κάποια νηνεμία και αυτοκριτική θα υποχρεωθούν να επακολουθήσουν. Και η ταπείνωση, η υπομονή του άλλου πάνω στη βίαιη έξαρση θα βοηθή¬σει να επακολουθήσουν με όσο γίνεται λιγότερες ζη¬μιές. Εκείνος που έχει δίκιο δεν ουρλιάζει. Η αδυναμία ξεφωνίζει. Η δύναμη του δίκαιου αρκεί από μόνη της να επιβληθεί. Ουρλιάζουν όσοι δεν έχουν τίποτε άλλο.

Σήμερα τα δίποδα γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος...


Με την ευκαιρία της "γιορτής" θαυμάστε τα κατορθώματα της BP !
Άντε βρε άνθρωποι και του χρόνου! Χρόνια πολλά!


Κι άλλες φωτογραφίες που σοκάρουν...